یاد ایام

انصافا این پروپوزال نوشتن واقعا داره خسته کننده می شه, هم از یه طرف مبحثش واقعا سنگینه ( supersymmetry ) که اعصاب آدم رو خورد می کنه { مخصوصا اینکه تنبلی کردم و باید قبل عید تحویل می دادم که ندادم و این وسط چه غلطی دارم می کنم نمی دونم } و از اون طرف من واقعا به فیزیک و موضوعش علاقه دارم =)) { خلاصه این وسط حس من مثل چوب کبریت کردن توی لثه می مونه,  به این شکل که چوب می زنی به لثه ات درد می گیره ولی شیرین هی می زنی و هی نمی زنی =)) } { این نداشتن اسمایل هم توی بیان موعظلی شده ها |: }

الا ای حال اتفاقات این اخیر خیلی زیاده که باید بشینم و قشنگ اونها رو بنویسم و توضیح بدم, از معرفی دو سه تا کتابی که اخیرا تموم کردم گرفته تا یه دوتا پست در مورد معرفی چگونه کوانتوم بخوانیم و صد البته یه سری دست نوشته های دیگه { که اتفاقات خیلی عجیب و شیرینی هستن } که حالا این ها رو کی می خوام بنویسم و انجام بدم خدا می دانه(:

مع الوصف چند وقتیه برگشتم به وبلاگ نویسی یعنی از وقتی که کانال تلگرامیم به رحمت خدا رفت و چون نمی تونستم بی کار بشینم مجبور شدم دوباره به وبلاگ نویسی روی بیارم و از قضا تا اینجا که خوب دارم پیش می رم, کم کار می کنم اما خب بازم قابل قبول =)) توی این وسط هم یکی از دوستان رو تونستم تشویق کنم ( البته شما بخوندی تحریک کنم ) که بیاد وبلاگ نویسی کنه و یه حس خیلی قشنگی می ده و یاد اون دوران های قدیم می افتادم ( سال 89 – 90 ) که در کنار فعالیت توی یکی از فروم های مجازی این دنیای لایتنهای وبلاگ نویسی هم می کردیم و به وبلاگ های هم سر می زدیم و کلی حرف و حدیث رو توی نظرات رد و بدل می کردیم =)), امروز اومدم وبلاگ اون دوستم که تازه وبلاگ نویسی رو شروع کرده { وبلاگ نویس نوپا } رو توی پیوند های روزنامه ثبت کنم که یهو وبلاگ های دوستان قدیم رو دیدم { پالمون برای ملکه ی نارنیا و سیاه و سفید برای سوهان } که دوتاشون برای میهن بلاگ بودن  و متاسفانه میهن بلاگ چند وقتیه که دیگه تعطیل شده و این وبلاگ ها هم به نوعی به تاریخ پیوستن و کلی خاطره تموم شد رفت, به همین سادگی ):, خواستم وبلاگ ها رو از پیوند ها پاک کنم اما دلم نیومد و گفتم بزار بمونن برای ایندگان (:

یاد آخرین پستم توی فروم طرفداران دنیای تالیکن توی ایران می افتم که بعد از اون همه فعالیت ( از سال 88 ) توی آخرین روز کاری فروم نوشتم (:

فکر نمی کردم این جوری بشه، 

الف ها به غرب می رن

دورف ها به کوهستان ها و دالانهاشون

و باقی چیزهایی ک نباید از یاد می رفتند فراموش شدند و تاریخ به افسانه پیوست و افسانه اسطوره شد و این گونه شد ک ما انسان های قرن بیست و یک گذشته را فراموش کردیم و در نظر خود تنها موجودات این سرزمین فانی شدیم و باقی چیزها اسطوره و اساطیر 

یادم بندازین بعدا در مورد علاقه ام به آرشو وبلاگ ها هم یه چیز بنویسم 

 

ارادتمند شما

شاهین