١- تو خونه ى ما این جورى بود که مامانم از صداى مهستى و معین خوشش مى اومد و بابام از حمیرا و گلپا، تو فکر کن بچگى من با این آهنگ ها سپرى شد، هم سن و سال هاى من همشون پاپ هاى مدرن رو گوش مى دادن ولى من عاشق صداى گلپا بودم و تو تنهایى با صداى حمیرا پوک مى شدم . خلاصه بعدا که بزرگتر شدم کمى مستقل تر شدم و خودم تاریخ رو شخم زدم و با بزرگانى مثل فریدون فرخزاد و کوروش یغمایی اشنا شدم و تو این بین نمى دونم از کى عاشق صداى هایده شدم، هایده که مى خونه موهاى بدنم یه جورى مى شه و امکان نداره دو سه نخ سیگار نکشم
٢- نمى دونم چه مرگمه، همه چیز واقعا خیلى خوبه اما از درون خرابم، عین یه فروپاشى داخلى مى مونه ، عین یه سیب قرمز خشگل و زیبا که از درون کرم خورده و هر لحظه امکان فروپاشى داره، الکى مى خندم و فیلم شاد بودن رو بازى مى کنم ، خیلى چیزا باعث مى شه حرف نزنم که مهم ترین دلیل اون تفکرات خوطم که باعث مى شن کلا نخوام حرف بزنم و این حرف نزدن باعث مى شه ....
٣- اوج تراژدى اونجاست که از چشم بقیه یه مشاور خیلى خوب و پر انرژى براى بقیه مردم هستم ، همین چند شب پیش داشتم مشاوره مى دادم و طرف برگشت و گفت چه قدر خوب حرف مى زنى ، عین روانشناس هایى و خیلى پخته حرف مى زنى و من اخر شب فقط به این فکر مى کردم که شاهین این همه نسخه ى خوب براى بقیه مى بندى اما چرا یه نسخه براى خودت نمى تونى ببنیدى :)
٤- خسته ام و نمى خوام هیچ کارى کنم، نه به خاطر اینکه بگم ادم بى خیال و ضعیفى و این قسم چیزها هستم(شایدم خسته) نمى دونم الان شاید بیشترین زمانى باشه که دارم کار مى کنم ولى واقعا نمى خوام، دیگه هیچى دوست ندارم نه ارزویی دارم و نه چیزى شادم می کنه ، فقط مى خوام نباشم
٥- اصلا تمرکزى براى نوشتن ندارم و کلى چیز هست براى گفتن ولى واقعا علاقه اى ندارم ، فقط نمى دونم اگه فردا روز اپلاى کنم و گم و گور هم بشم باز این حس با من مى مونه یا نه ؟!
تهران
آبان ماه یک هفته قبل از تولد
